Το πείσμα, η ζωντάνια, το ταλέντο και η θέληση για ζωή με εκπλήσσουν καθημερινά όλο και πιο πολύ σε αυτό το κορίτσι…Αξίζει, λοιπόν, να διαβάσετε ένα πηγαίο, αυθόρμητο και βιωματικό κείμενο που έγραψε η μαθήτρια Καπρούτσου Κωνσταντίνα και σχετίζεται με τον τρόπο διασκέδασης των ανθρώπων παλιότερα και σήμερα, με αφορμή ένα κείμενο του Ουράνη στο μάθημα των Νέων Ελληνικών.
Η καθηγήτριά της
Μυτιληναίου Ευγενία
ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ
Ακόμη ηχούν στα αφτιά μου οι κυριακάτικες καμπάνες. Ακόμα έχω στα χέρια μου εκείνη τη στοργική αφή από το χέρι του παππού μου. Κρατώντας μου το χέρι με πήγαινε στον μεγάλο καφενέ του χωριού μου. Γεμάτη χαρά έτρεχα στη μεγάλη βιτρίνα με τα πιο νόστιμα γλυκά και τα πιο μοσχομυριστα κέικ. Η γεύση τους μου «γαργαλίζει» ακόμα τη γλώσσα . Μόλις τελείωνε η κυριακάτικη λειτουργία, οι δρόμοι γέμιζαν από κόσμο, στον καφενέ δε, δεν υπήρχε θέση να κάτσεις. Γέμιζε ο χώρος από ανθρώπους που σε ρωτούσαν τι κάνεις, άνθρωποι ανέμελοι, γεμάτη αγάπη. Να και πιο δίπλα έβλεπες ανθρώπους να διασκεδάζουν παίζοντας το τάβλι τους, πιο πέρα ανθρώπους που άνοιγαν όμορφες συζητήσεις μεταξύ τους και κάπου εκεί ανάμεσα έβλεπες τα παιδιά να τρέχουν, να γελούν… ‘’ανέμελες στιγμές’’. Και ξάφνου, κάπου εκεί ακουγόταν η καμπάνα που σήμαινε το μεσημέρι. Φεύγαμε όλοι για το κυριακάτικο τραπέζι. Ήταν όλοι εκεί-μαζεμένοι. Μόσχομύριζε το σπίτι από τα καλούδια φτιαγμένα από τα χέρια της γιαγιάς. Γέλια, χαρά, ζωντάνια, τόσα συναισθήματα μαζί. Έπειτα περίμενα το απόγευμα. Εκείνο το απόγευμα ήταν πάντα το ίδιο. Όλα τα παιδιά της γειτονιάς είμασταν εκεί. Τρέχαμε ποιος θα φυλάξει και ποιος θα κρυφτεί, ποιος θα είναι το κορόιδο στα μήλα, ποιος θα είναι η μαμά και ποιος ο μπαμπάς και τόσο άλλα ομαδικά παιχνίδια. Στιγμές διασκέδασης χωρίς άγχος, χωρίς τεχνολογία.
Και λέγοντας τεχνολογία… φτάνω στο σήμερα. Δεν ενδιαφέρει κανέναν πια ο κυριακάτικος ήχος της καμπάνας, ‘’προτιμούν τον ύπνο’’. Οι βόλτες στους καφενέδες με τις όμορφες βιτρίνες γεμάτες από γεύσεις έχουν πια χαθεί, την θέση τους τώρα πια έχουν πάρει μεγάλες φανταχτερές καφετέριες με ανθρώπους που δεν τους ενδιαφέρει για το αν ήρθες στο διπλανό τραπέζι ή αν είπες καλημέρα. Καθισμένοι αμίλητοι ή κοιτώντας το κινητό τους δεν βγάζουν λέξη ‘’ δεν υπάρχουν λόγια ‘’. Ακόμα και τα παιδιά τα βλέπεις σε κάποιο tablet να ασχολούνται με το ποιος κατάφερε να περάσει το επίπεδο και ποιος πήρε τον καλύτερο παίχτη σε κάποιο παιχνίδι. Ύστερα το κυριακάτικο τραπέζι. Ποιο; Έχει πια χαθεί, δεν κρατάει κάνεις πλέον τις παραδόσεις, τη θέση τους έχουν πάρει τα ‘’γρήγορα και τα έτοιμα’’. Χάθηκαν τα απογεύματα δημιουργικότητας των παιδιών, δημιουργία και διασκέδαση για αυτά πλέον είναι κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι, για τους μεγάλους δε είναι να σερφαρουν και να ακούσουν κάποιο νέο hit στο ίντερνετ.
Δεν κατηγορώ τίποτα από αυτά, εννοείται πως προχωρούμε μπροστά, όλα πρέπει να τα δεχόμαστε και να προσαρμοζόμαστε σε κάθε τι καινούργιο που έρχεται στη ζωή μας. Όλα, όμως, με κάνουν να αναρωτιέμαι: Γιατί να έχουμε φτάσει σε σημείο να διαγράψουμε την παλιά παραδοσιακή μας διασκέδαση με μια ψυχωτική και αναγκαστική διασκέδαση, γιατί παραλείπουμε όλοι μας να διασκεδάζουμε με απλά καθημερινά πράγματα, γιατί αφήνουμε τα ξενόφερτα ήθη και έθιμα να μας αλλοτριώνουν, γιατί πρέπει να χάσουμε την γνησιότητα και αυθεντικότητά μας και να μπούμε σε ένα κυνήγι πλουτισμού και σε έναν αγώνα για κυριαρχία, όπως επιτάσσει η σύγχρονη κοινωνία, αδιαφορώντας για τις αληθινές χαρές της ζωής; Θα τελειώσω με μια σοφή αρχαία φράση «ΤΩ ΒΙΩ ΜΗ ΜΑΧΟΥ», που σημαίνει μην εναντιώνεσαι στη ζωή σου…
ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ
ΤΗΣ ΜΑΘΗΤΡΙΑΣ ΚΑΠΡΟΥΤΣΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑΣ